Afgelopen zaterdag was het Internationale Vrouwendag. In alle eerlijkheid kan ik daar niet zoveel mee. Persoonlijk maak ik me ook niet zo druk om verschillen tussen mannen en vrouwen op de werkvloer. Ik ben van mening dat als je als vrouw echt iets wilt bereiken, er meer mogelijk is dan je zelf denkt. Maar het betekent wel dat je je er net zoveel en zo goed voor moet inzetten, dat je offers moet brengen. Net als mannen.
Ik kan me de basisschooltijd van mijn dochter herinneren. Ik was niet één van de moeders die dagelijks op het schoolplein haar stond op te wachten. Of ik me nooit schuldig voelde? Zeker, eigenlijk permanent. Maar ik voelde me ook schuldig als ik niet op de zaak was. Me schuldig voelen was destijds een continue staat van zijn.
Achteraf gezien was het allemaal niet zo zwaar. In de zin dat mijn werk er niet onder leed als ik er niet was en mijn kind er niet onder leed als ik er niet was. Daarbij, onbewust leert het je kind zaken die ze niet op school leren; een groot verantwoordelijkheidsgevoel, je eigen boontjes doppen, met issues dealen, stress hanteren, verdrietig zijn om tegenvallers, weer opstaan en doorgaan. Kortom, lessen die onbetaalbaar zijn en je kind vormen, zelfstandig en weerbaar maken. Jammer dat dat nooit wordt aangehaald. Ik praat er nu met mijn volwassen dochter nog wel eens over. Haar beleving over haar jeugd is een totaal andere dan mijn beleving en zorgen die ik had op dat moment. Gelukkig maar.
Maar even terugkomend op gelijke kansen op de werkvloer; om die gelijke kansen te krijgen moet je gelijke kansen afdwingen. Dat betekent mijns inziens dat je dan ook dezelfde offers moet brengen en prestaties moet leveren om jezelf in the picture te plaatsen die ene baan of promotie. Ik bedoel, gelijk behandelen is ook gelijk handelen. En helaas gaat het daar vaak mis. Met maximaal 24 uur in week werken schiet je jezelf met carrière maken een beetje in de voet. Daar gaat een immers man ook niet mee wegkomen, laten we eerlijk zijn. We kunnen als vrouwen nog een hoop eer behalen door onze eigen traditionele structuren te doorbreken. Want met vasthouden aan ‘oude’ structuren, kun je geen nieuwe wegen bewandelen.
Verder denk ik dat het belangrijk is dat je zo goed je werk doet, dat ze niet om je heen kunnen. Focus op de inhoud van je werk en niet op sekseverschillen. Het verschil benoemen is het verschil erkennen. Ik ken bovendien veel vrouwen die meer mans zijn dan menige vent. Ik ken meer mannen tegenwoordig die hun haar in een knot dragen dan vrouwen. Hou op, schei op.
Maar hé, ondanks dat ik inmiddels ruim 23 jaar mijn eigen bedrijf heb en mijn eigen boontjes dop, krijg ik evengoed nog regelmatig de vraag wie nu echt de eigenaar is van mijn bedrijf. Met andere woorden, dit kun jij toch zelf niet hebben opgebouwd? Die vraag zegt natuurlijk alles over diegene die hem stelt. Ik lig er niet wakker van, ik heb namelijk wel wat beters te doen. En ik denk dat dat ook de moraal van mijn verhaal is: Maak je niet druk om de verkeerde dingen. Je hebt wel wat beters te doen. Focus op je doel, niet op randzaken, dan geef je geen enkele ruimte voor discussie.
Charlotte Stegeman